ชายาอ๋องทรราช

ความเงียบเข้าปกคลุม ทั้งๆ ที่เป็นคืนเข้าหอแต่จงเซินอ๋องที่นั่งอยู่ข้างๆ กันกลับไม่คิดจะทำอะไร ซ้ำยังถอนหายใจหนักๆ ออกมาก่อนจะเดินไปรินสุรามงคลซ้ำยังถามนางด้วยน้ำเสียงยะเยือก

“ดื่มไหม”

“...”

หลี่ย่าหลินไม่ตอบ นางกำมือของตัวเองเอาไว้แน่นกว่าเดิม และด้วยความเงียบงันทำให้นางได้ยินเสียงแค่นหัวเราะจากจงเซินอ๋องชัดเจนเสียยิ่งกว่าเก่า

“เหอะ! ตระกูลหลี่ก็จริงๆ เลย ไม่อยากผิดใจราชสำนัก แต่ก็ไม่คิดจะดองกับวังของข้า เลยส่งลูกหลานปลายแถวมา ไม่ได้ต่างอะไรจากย้อมแมวขายชัดๆ คนพวกนี้นี่จริงๆ เลย”

“...”

“เอาเถอะ ข้าเองก็ไม่คิดจริงจังในเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ก็เอาเป็นว่าวังนี้น่ะ...”

หลี่ย่าหลินแทบกลั้นหายใจ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ ก่อนที่จงเซินอ๋องจะมาหยุดอยู่ตรงหน้า โน้มใบหน้าลงมาจ้องนางที่เอาแต่นั่งเงียบ 

ใบหน้าของจงเซินอ๋องอยู่ห่างจากหลี่ย่าหลินไม่ถึงคืบ ใกล้เสียจนได้กลิ่นสุราคละคลุ้งอยู่ไม่ห่าง ก่อนที่มือกร้านของคนเป็นอ๋องจะเปิดผ้าคลุมหน้าของหลี่ย่าหลิน

ทว่าผู้เป็นเจ้าสาวก็ได้แต่เสตาหลบด้วยว่าไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าบุรุษที่ร่วมคำนับฟ้าดินมาด้วยกัน แต่กระนั้น จงเซินอ๋องก็มิอาจทนให้นางเมินเฉยได้ มือที่รั้งผ้าคลุมหน้าออกจึงเคลื่อนมาเชยคางของนางให้หันกลับมามองหน้ากัน ในยามนั้นจึงเป็นครั้งแรกที่หลี่ย่าหลินได้เห็นหน้าของจงเซินอ๋องชัดๆ 

หลี่ย่าหลินคล้ายบ้าใบ้ไปชั่วขณะ มองรอยยิ้มเย้ยหยันของคนเป็นอ๋องที่พูดบางอย่างที่นางไม่เข้าใจออกมา

“อยู่ที่นี่ให้สบายเถอะชายาของข้า ถือเสียว่าวังนี้เป็นของเจ้าก็แล้วกัน หลี่ย่าหลิน...”